زرمهر

این روز هابه یه تعریف جالب از تقوی بر خوردم!

یکی می گفت: تقوی یعنی این که خودت رو برای کسی و به خاطر کسی نگه داری!

 بعد می گفت عشقی که بافته و ساخته ی خیال ما ادمهاست به اضافه کلی افزدونی میشه تقوی.

مثلا یه آدمی که  می ره می جنگه، بیمار میشه، مفقود می شه و یا ....، یه آدم دیگه تا موقع برگشن اون آدم قبلیه صبر می کنه. بین اطرافیان هم می پیچه که فلانی خودش رو برای فلانی نگه داشته!

این تو زبون شعرا و ادبی نویس ها "عشق"  تعبیر میشه. البته خدا بهش می گه"تقوی". تازه برای این که یه همچین عشق تجلی پیدا کنه کلی پیش زمینه میخواد، اول باید یه نفری باشه که تو دوستش داشته باشی، بعد بذاره بره، بعد تو علی رغم کنایه های اطرافیان به خاطر علاقه ات مدتی صبر کنی!‌تازه تهش هم معلوم نمی شه خودش میاد؟ یا خبرش!

اما مفهوم تقوی که گفتیم برتر از عشقه ضمن این که اون درد سر ها رو هم نداره، تهش هم ادم میدونه که به نتیجه می رسی.

(خیلی بده آدم کلی زحمت بکشه یه متنی رو بخونه ولی نظرشو نگه . با مرام کامنت یادت نره    )